1.200 χλμ στην Ιταλία με Ferrari F430, 575 Handling GTC & 612 Scaglietti
Ο Ματέο Λαντσαβέκια είναι ο υπεύθυνος μηχανικός εξέλιξης της F430. Να δείτε περηφάνια όσο μας εξηγούσε τις λειτουργίες του manettino.
Τι χρειάζεται ένας άντρας για να είναι ευτυχισμένος; Τρεις Ferrari, δύο μέρες, για να γυρίσει τη μισή Ιταλία. Με τέρμα γκάζι, αν είναι δυνατόν...
Kείμενο: ¶κης Tεμπερίδης, Νίκος Κουνίτης
Φωτογραφίες: Θάνος Hλιόπουλος, Ferrari Spa
TO επταθέσιο Ford Galaxy δεν τραβάει στην αουτοστράντα από Mόντενα προς Mπολόνια έτσι όπως είναι φορτωμένο με τόσα άτομα και αποσκευές. Στο πολυμορφικό επικρατεί άκρα του τάφου σιωπή. Γιατί; Επειδή δεν έχει περάσει μία ώρα από τη στιγμή που επιστρέψαμε τα κλειδιά τριών (!) Ferrari στο γραφείο Τύπου του Μαρανέλο. Έπειτα από ένα διήμερο οδοιπορικό 1.200 χλμ., παρακαλώ.
E, και;
Ελάτε τώρα, μη γίνεστε μπλαζέ. Ξεχάστε ότι μιλάμε για αυτοκίνητα. Έχετε ερωτευτεί ποτέ; Έχει τύχει, μάλιστα, να το πάθετε σε ξένη χώρα και με το που το αντικείμενο του πόθου σας ενέδωσε, να ήρθε η ώρα να γυρίσετε; Τότε, ξέρετε τι σημαίνει αυτό, πόσο μάλλον αν έχει προηγηθεί ένα διήμερο γεμάτο «ερωτικές περιπτύξεις».
Το έχουμε ξαναγράψει: η σχέση με το Μαρανέλο είναι καθαρά ερωτική. Πλατωνική για τους περισσότερους, περιστασιακή και γι’ αυτό άκρως εθιστική για εμάς, του δημοσιογραφικού σιναφιού. Κάθε φορά που διαβαίνεις την πόρτα της Via Abetone για να παραλάβεις το εργαλείο το σκίρτημα είναι έντονο. Υπερβολές; Όχι δα! Ακόμη πιο έντονο είναι το άδειασμα που αισθάνεσαι με το που θα το επιστρέψεις. Και μετά, πίσω στο περιοδικό, οι συνάδελφοι σου απευθύνουν ένα «καλά περάσαμε;», με βλέμμα ζηλόφθονο, λες και τους παράτησες για να πας διακοπές με τη Μόνικα Μπελούτσι. Κι επειδή σε τρώνε οι τύψεις, αναλαμβάνεις τίποτα συγκριτικά με κορεατικά σεντάν, οπότε έρχεσαι στα ίσα σου ως αυτοκινητικός συντάκτης. Bέβαια, ύστερα από λίγο καιρό αρχίζεις πάλι να αναζητάς λόγους για να ξαναπάς στο Μαρανέλο. Και πώς να πείσεις το πιο ζόρικο γραφείο Τύπου του πλανήτη; Δεν μπορείς να πας έτσι και να πεις: «Bγάλτε μας τρεις Ferrari, για να γκαζώσουμε παρέα με το Στράτη, τον Κουνίτη, το Θανάρα και το Μανωλάκη Σαλούρο». Πρέπει να το θέσεις αλλιώς: «Θυμάστε την τριπλή δοκιμή το Φεβρουάριο του ’97 με τις 550, F355 και F50 και το οδοιπορικό που κάναμε πέρυσι με τη Maranello στην Τοσκάνη; Σκεφτήκαμε τώρα να συνδυάσουμε αυτά τα δύο. Χμ... Μπορούμε να έχουμε τις τρεις (!) Ferrari παραγωγής για δύο μέρες, ώστε να τις ζήσουμε και να γράψουμε πόσο μοιάζουν, αλλά και πόσο διαφέρουν μεταξύ τους»;
Αν δεν έχεις θράσος δημοσιογραφικό, δεν καταφέρνεις τίποτα σ’ αυτήν τη δουλειά...
Για άλλη μια φορά, λοιπόν, το Μαρανέλο είπε OK κι εμείς, όπως πάντα, το πρώτο που κάναμε ήταν να κλείσουμε δωμάτια στο Hotel Fini της Μόντενα. Mάλιστα, για να θυμηθούν οι παλιοί και να μαθαίνει ο νέος της αποστολής, κλείσαμε και τραπέζι στο Cavallino, το οποίο βρίσκεται ακριβώς απέναντι από την είσοδο του εργοστασίου. Εκεί όπου ο Έντσο έπινε καθημερινά το Lambrusco του, όπως έγραφε και ο Κώστας Καββαθάς. σε παλιούς 4Τροχούς. Όχι ότι είναι το καλύτερο εστιατόριο της περιοχής, αλλά σίγουρα είναι το πιο διάσημο. Χώρια που όλο και κάποιον φεραρίστα θα βρεις εκεί. Αυτήν τη φορά ήταν ο δοκιμαστής Μαρκ Ζενέ, έπειτα από μια μέρα εντατικής δουλειάς στην F2005. Μετά το τιραμισού, για σουβενίρ ζητήσαμε έναν κατάλογο. Μας κοίταξαν περίεργα, αλλά μας τον χάρισαν, όταν τους είπαμε ότι ερχόμαστε από το greco quattroruote...
Cannonball!
Πρωί πρωί, να ’μαστε στην κεντρική πύλη σαν επίδοξοι γαμπροί που ήρθαν να κλέψουν τρεις μονάκριβες κόρες μέσα από το πατρικό τους. Στο βάθος αριστερά μας περιμένουν φρεσκοπλυμένες. Πόσο κοστίζουν; «170 η Quattrotrenta, 225 η Maranello, 230 η Scaglietti», μας πληροφορεί ο άνθρωπός μας. Για χιλιάδες ευρώ μιλάμε, σε ιταλικές τιμές! Τουτέστιν, προίκα 625.000 ευρώ (και 1.545 ίππους!) παίρνουμε αυτήν τη φορά από το εργοστάσιο. «Να τις προσέχετε, είναι οι μόνες που έχουμε», είναι η τελευταία κουβέντα του Ντάβιντε Κλούζερ, του ανθρώπου μας στη Ferrari, πριν φορτώσουμε τα πράγματα και αναχωρήσουμε. Για σκεφτείτε: αν κάνουμε ολική καταστροφή, ο παγκόσμιος Tύπος για μήνες δε θα οδηγήσει cavallino rampante...
Παραδόξως, η F430 έχει περισσότερο χώρο στη μουσούδα της απ’ όσο οι δύο μεγάλες πίσω. «Εμείς παίρνουμε τη Maranello», λέει ο Στράτης και σφηνώνει στο carbon κάθισμα με την ταμπά δερμάτινη επένδυση. Τότε βλέπω τον Κουνίτη να μπαίνει εκείνος στη μικρή... «Πειράζει να την οδηγήσεις μετά;», με ρωτάει...
Γκρρρρρ... Τι να του πεις τώρα του «κοτσίδα»;
Ο Θάνος έχει βολέψει την τσάντα με τις Canon στη Scaglietti και ήδη στρογγυλοκάθεται στο δεξί κάθισμα.
― Εγώ δε θα βγω από δω. Οδήγα!
Οδηγώ. Και περιεργάζομαι από μέσα τη ναυαρχίδα του Μαρανέλο στους εκνευριστικούς -λόγω κίνησης- δρόμους που βγάζουν στον αυτοκινητόδρομο, μέσω Μόντενα. Δέρματα και αλουμίνια καλύπτουν μέχρι και το τελευταίο τετραγωνικό εκατοστό του φιλόξενου σαλονιού. Φιλόξενο για τους δύο εμπρός τουλάχιστον, γιατί ο χώρος για τα πόδια πίσω είναι υποτυπώδης. Όχι ότι δύο αιθέριες υπάρξεις θα παραπονούνταν χωμένες εκεί, το αντίθετο μάλιστα. Το τιμόνι και τα όργανα, με το στροφόμετρο στο κέντρο πλαισιωμένο από την ευμεγέθη, έγχρωμη οθόνη πληροφοριών και το ταχύμετρο είναι τυπικά στοιχεία των σύγχρονων Ferrari. Το ίδιο και τα αλουμινένια πεντάλ και το footrest του συνοδηγού. Η κεντρική κονσόλα με τους επίσης αλουμινένιους διακόπτες; Κακόγουστη θα τη χαρακτηρίσει λίγο αργότερα ο Στράτης. Ό,τι πεις, capo... Πάντως, η εργονομία του χώρου είναι άψογη. Ακόμη και το κινητό έχει το χώρο του στο κέντρο. Το κάθισμα και το τιμόνι ρυθμίζονται ηλεκτρικά. Μπορείς να βάλεις στη μνήμη τη δική σου ρύθμιση, ώστε να μην ψάχνεσαι κάθε φορά. Κάθεσαι χαμηλά, με το τιμόνι κατακόρυφο και αισθάνεσαι όμορφα και άνετα, παρ’ ότι σε περιβάλλει ένα αμάξωμα δυσανάλογα μεγάλο για Ferrari. Σαν να βρίσκεσαι σε Maserati Quattroporte, αλλά με διπλάσια διαδρομή στο γκάζι. Το πιάσατε το υπονοούμενο; Τι βελούδινη αίσθηση που έχει, αλήθεια, το δεξί πεντάλ μέχρι τη μέση... Πιο βαθιά, σκληραίνει επί τούτου. Πρέπει δηλαδή να το θέλεις πραγματικά για να σου δείξει ο V12 τα δόντια του. Κάτι που του το ζητάμε για πρώτη φορά στην αουτοστράντα. Δεν πα να ζυγίζει κοντά δύο τόνους η μητέρα Ferrari; Το γκάζι είναι γκάζι! Παντού, από τις 1.500 μέχρι τις 7.600 στροφές του κόφτη. Κι έτσι όπως γουργουρίζει πολιτισμένα με 6η η αθεόφοβη δεν καταλαβαίνεις ότι ήδη κινείσαι με 200-220 μετά το σχετικό πήξιμο στην περιφερειακή της Μπολόνια. Κατεβάζεις δύο, γκαζώνεις και να ’σαι με 260 πάνω στο πεντάλ των φρένων, γιατί o νταλικιέρης κάνει ανυποψίαστος αριστερά. Α, εδώ κινδυνεύεις, αν δε ρίχνεις συνεχείς ματιές στο κοντεράκι δεξιά. Αλήθεια, υπάρχει τετράτροχο που να τα βάζει με μια Scaglietti στην αουτοστράντα; Κάτω από τα 200 απλώς νομίζεις ότι στέκει ακίνητη. Έλα όμως που η μουτσούνα τής 575 γεμίζει διαρκώς τους καθρέφτες και η F430 είναι επίσης κολλημένη από πίσω της σαν βδέλλα. Σκέφτομαι ότι έτσι όπως πάμε θα μπούμε φυλακή υψίστης ασφαλείας στην επόμενη μία ώρα. Σκέφτομαι επίσης πώς θα κλέψω την F430 από τον Κουνίτη... Και να η ευκαιρία! Να γεμίσουμε βενζίνη, ώστε να μετρήσουμε και την κατανάλωση. Εξάλλου στα πρώτα 100 χλμ. έχει αδειάσει ήδη το μισό ρεζερβουάρ. Κουκλάρα μέσα-έξω η 612 (αδικείται στο σαμπανιζέ χρώμα...), αλλά έχω χρόνια μπροστά μου για να οδηγώ χλιδάτα GT σαν τη χάρη της.
― Συγγνώμη, συνάδελφε. Θα την ξαναπάρεις μετά, OK;
Δεν του αρέσει η ιδέα του «Κουν», αλλά θα το ξεπεράσει. F430 λοιπόν. Κόκκινη και λιλιπούτεια, όπως είναι, μοιάζει με διαολάκι δίπλα στις μεγάλες αδελφές της. Χωρίς ηλεκτρικές ευκολίες μέσα, αλλά άνετη. Κάθεσαι σχετικά ψηλά, φέρνεις μια το σκληρό κάθισμα εμπρός, πάνω κάτω το τιμόνι· α, να και το manettino και το πλήκτρο start στο κέντρο του. Ρίχνεις μια ματιά στο κόκκινο «εργοστάσιο» πίσω από το τζαμάκι και... βρουμ, βρουμ!
Τι ήχος, Θεέ μου! Συγχωρέστε με, που δεν μπορώ να τον περιγράψω, ούτε να τον παρομοιάσω με κάτι άλλο. Με το Μανωλάκη δεξιά, επιταχύνουμε διαολεμένα μέχρι τα 240 χλμ./ώρα και χανόμαστε. «Σαν να μπαίνει η άσφαλτος μέσα», λέει επιτυχημένα ο πιτσιρικάς συνάδελφος. Πράγματι, έτσι χαμηλή που είναι η μούρη της... Έχει κίνηση, οπότε παίζουμε με το κιβώτιο: 3η, 4η, 5η... 140, 160, 180, 200, 220, με άλλα λόγια μέχρι να βρούμε τον επόμενο Ιταλό στην αριστερή λωρίδα. Έχουν χαλάσει οι γείτονες, γαμώτο. Παλιά έβγαζαν φλας, περνούσαν κι έμπαιναν μέσα. Τώρα πεισμώνουν στ’ αριστερά σαν Γερμανοί. Μετά από 5΄ τηλεφωνώ στο Στράτη: «Πρέπει να την οδηγήσεις πάραυτα. Αυτή είναι. Enzo. Καλύτερη από Enzo»!
Δεν υπερβάλλω. Και ο Στράτης Χατζηπαναγιώτου ίσως να γράφει κάτι ανάλογο στο σχόλιό του. Αν ξεχάσουμε ότι εκείνη κοστίζει ένα μιλιόνι και βάλε σε πλειστηριασμό των Christie’s, αυτή, η μικρή, η «φθηνή» είναι πιο απολαυστική. Από ευελιξία; Σαύρα. Ανάρτηση; Μηδέν κλίσεις κι όμως άνετη. Κινητήρας; Ό,τι πιο χορταστικό υπάρχει. Πάει στις 8.500 (8.700 στο πρόγραμμα race) μέχρι να πεις 430. Κιβώτιο; Καλύτερο της Enzo - πέρασαν και τρία χρόνια, βλέπετε... Τιμόνι; Πώς γίνεται με 3 στροφές απ’ άκρη σ’ άκρη να είναι τόσο ξυράφι;
Μπολόνια, Ρίμινι, Πέζαρο... Από εκεί, στρίβεις δεξιά για Ουρμπίνο, όπου έχουμε κλείσει ξενοδοχείο. Σιγά μη στρίψουμε εμείς. Συνεχίζουμε προς Aγκόνα κι ακόμη πιο νότια, μέχρι το Σαν Μπενεντέτο ντελ Τρόντο. Με δύο στάσεις για βενζίνη και panini στα όρθια καλύπτουμε 350 χλμ. σε δυόμισι ώρες και κανένας στην παρέα δεν έχει ακόμη ρωτήσει πού πάμε. Όλοι είναι ευτυχισμένοι, βλέπετε. Και πώς να μην είναι, με τους ρυθμούς που κινούμαστε στον Α14. Αυτό δεν είναι οδοιπορικό, cannonball είναι με θέα την ηλιόλουστη Αδριατική. Μακάρι να μη δουλεύουν τα Autovelox, γιατί με τέτοιες υπερβάσεις του ορίου ποιος ξέρει τι χρέωση θα πάει στο Μαρανέλο... Παρά την πυκνή κίνηση, με την F430 μια φορά είδαμε 295 χλμ./ώρα και μια δεύτερη 300 πατημένα. Πώς είναι σε τέτοιες ταχύτητες η «μικρή»; Στο στοιχείο της. Δεν πλέει, δεν ψαρεύει, σαΐτα πραγματική. Στα 300 είχε κι άλλο, αλλά η ευθεία δεν έφτανε. Ακολουθούσε, βλέπετε, δεξιά στροφή. Από ανασφάλεια και μόνο δε στρίψαμε με όλα, αν και η ίδια δε θα χαμπάριαζε. 240-250 ήταν αρκετά για να δούμε πως η αεροδυναμική της την πιέζει προς τα κάτω. «Με την 575 δε νιώθεις άνετα στα πολλά», λέει ο Στράτης. «Σταθερή είναι, αλλά έχει έντονες αντιδράσεις στο τιμόνι». Κάτι θυμάμαι από την άλλη φορά προς την Τοσκάνη. Και ο Κουνίτης; «Μέχρι 290 είδα, χαλαρά». Ίσως και να μιλούσε στο τηλέφωνο ο «Κοτσίδας» με τόσα. Ψυχρό αίμα; Ναι, αλλά και η Scaglietti εμπνέει, είπαμε...
«Την άκουσα»...
Παίρνουμε τη σουπερστράντα με κατεύθυνση το ¶σκολι Πιτσένο. Αμέσως μετά, ο δρόμος στενεύει, το τοπίο γίνεται ορεινό και η κίνηση αραιώνει. Θανάρα, τώρα μπορείς να «πυροβολήσεις». Στράτη, δική σου η μικρή! Γεμίζουμε βενζίνη, και να η πρώτη μέτρηση: 21,8 λίτρα στα εκατό η F430, 23,3 η 575, 24,1 η 612. Μήπως ένα EVO κι ένα STi λιγότερο θα έκαιγαν; Πάντως, για τις τρεις «Ιταλίδες» μας χαλάλι το μπάτζετ που διαχειρίζεται ο Μανώλης.
Μπαίνουμε σε ορεινό δρομάκι που οδηγεί στο Parco Nazionale dei Monti Sibillini. Το κυνηγητό αρχίζει, με τη Scaglietti μπροστά να δίνει το ρυθμό. Πιέζοντας το πλήκτρο sport, η ανάρτηση σφίγγει ακόμη περισσότερο και οι αλλαγές είναι γρήγορες, χωρίς να σου βγάζουν τα σωθικά. Αθάνατοι Ιταλοί. Ακόμη και η λιμουζίνα τους έχει τιμόνι και χαρακτήρα! Λογικά, ένα αυτοκίνητο πέντε μέτρων δε χωρά σε διαδρομή γεμάτη φουρκέτες και σφιχτές στροφές 2ας. Αυτό δεν ισχύει για την 612. Ελίσσεται με χάρη, ξέρει πού πατά και πού πηγαίνει, και αν απενεργοποιήσεις το CST, θα σε ανταμείψει με μεγαλειώδεις πλαγιολισθήσεις. Προσοχή, όμως· με τέτοιο μεταξόνιο, αν δε διορθώσεις έγκαιρα, την πάτησες και οι μπαριέρες είναι τόσο κοντά...
Έπειτα από 30΄ σε ρυθμό ειδικής, αποφασίζουμε να κάνουμε μεταβολή, γιατί σε κάποια φάση το χιόνι ξεπερνά το ένα μέτρο στο πλάι. Αν συνεχίζαμε, θα έπρεπε να δημοσιεύσουμε του χρόνου το χειμώνα το άρθρο με πιθανό τίτλο: «Ferrari στα λευκά». Ο Θάνος γκρινιάζει. Έχουμε κάνει περισσότερα από 400 χλμ. και δεν έχει βγάλει ούτε μία φωτογραφία, άσε που τα αυτοκίνητα είναι μέσα στη σκόνη. Με εξαίρεση το φωτογράφο μας, όλοι στην παρέα είμαστε μες στην τρελή χαρά. Το Στράτη, ειδικά, από Ακρόπολις με Ibiza είχα να τον δω να λάμπει έτσι!
Παίρνουμε το δρόμο για Νόρτσια. Στο τούνελ γκαζώνω τη Scaglietti, για ν’ ακούσω τον V12, αλλά μάταια. Ένα ουρλιαχτό κάνει τα παράθυρα να τρίζουν, διαπερνά τα τύμπανα των αυτιών και σφάζει την καρδιά σαν μαχαιριά. Είναι η F430 ακριβώς από πίσω. Δε χρειάζεται να οδηγήσεις αυτήν τη Ferrari, ούτε καν να τη δεις για να πάθεις. Αρκεί και μόνο να περάσει από δίπλα σου σ’ ένα θεοσκότεινο τούνελ. Ακόμη και τώρα, γράφοντας αυτές τις γραμμές, είναι σαν να την ακούω. Ναι, είμαι ακόμη ερωτευμένος.
«Την άκουσα», όπως λένε...
¶ντε τώρα να συνεχίσεις το γράψιμο. Τι να σου πω τώρα, φίλε αναγνώστη που δεν έχεις ζήσει ποτέ κάτι τέτοιο; Ατέλειωτα χιλιόμετρα γεμάτα εικόνες και ανεπανάληπτες ατάκες μιας χαρούμενης παρέας έχουν γίνει σαλάτα στο προσωπικό δοχείο των αναμνήσεων. Αυτό που μένει τώρα είναι ένα συναισθηματικό κενό με μουσική υπόκρουση δύο V12 και ενός V8. Τι να πεις για τις ατέλειωτες στροφές από τη Νόρτσια προς το Σπολέτο και για το ηλιοβασίλεμα στην εθνική προς Φολίνιο και Νότσερα Ούμπρα; Πώς να περιγράψεις το σκηνικό στο άθλιο βενζινάδικο, με τους πιτσιρικάδες να σου φωνάζουν εκστασιασμένοι dai, dai (δώσε, δώσε!); Πώς να εξηγήσεις το γιατί, έπειτα από μια σύντομη κατάβαση, ο πιτσιρικάς της παρέας ανακατεύτηκε από τα g της 575 και πώς να βάλεις στο χαρτί τη χαρά του, όταν για να στρώσει το στομάχι του τον αφήσαμε να την οδηγήσει για πρώτη φορά; Ούτε οι φωτογραφίες αρκούν, όσο κι αν το πάλεψε ο Θάνος. Η εικόνα που μας έμεινε περισσότερο δε βγήκε ποτέ: η πίσω όψη της F430 στο σούρουπο με τις κόκκινες κυλινδροκεφαλές να δονούνται μέσα από το τζάμι και γαλάζιες φλόγες να βγαίνουν συνεχώς από τις εξατμίσεις στα «πάτα-άφηνε».
Πλησιάζοντας προς Ουρμπίνο, στο οδόμετρο της 575 έχουν προστεθεί κοντά 700 χλμ. Σε ένα τούνελ διπλής κατεύθυνσης με πορτοκαλί φωτισμό, βλέπουμε 270 στο κοντέρ. Το τιμόνι αισθάνεται την παραμικρή μεταβολή του κάμπερ στο οδόστρωμα και τα χέρια με δυσκολία το κρατούν στην ευθεία. Αυτή η Ferrari της παλιάς σχολής δεν αστειεύεται. Δείχνει τα χρόνια της σε σχέση με τις άλλες δύο, ενώ σε τούτη την «πιστιάρικη» έκδοση Handling GTC διαφέρει αισθητά και από την άλλη κόκκινη Maranello που είχαμε «αρραβωνιαστεί» στην Τοσκάνη. Η ανάρτηση είναι πιο σφιχτή και το τιμόνι αντιδρά πιο έντονα, παρά τους 19άρηδες διαιρούμενους τροχούς. Το κιβώτιο έχει εξελιγμένη ηλεκτρονική διαχείριση, είναι όμως απότομο σε σχέση με της F430. Το κάθισμα είναι σκληρό και έπειτα από τόσες ώρες η μέση παρουσιάζει ενοχλήσεις. Bέβαια, όλα αυτά τα ξεχνάς με το που πατάς βαθιά το γκάζι και αντιλαμβάνεσαι ότι οι Ιταλοί άλλαξαν εντελώς την εξαγωγή προς τέρψιν των αυτιών μας. Ο V12 αρχικά μπουμπουνίζει και στη συνέχεια βρυχάται μέχρι τα κόκκινα. ¶λλος ήχος, λιγότερο διαπεραστικός από του V8, αλλά αντίστοιχα συναρπαστικός. Διαφορετική είναι και η αίσθηση του μεσαίου πεντάλ, λόγω των κεραμικών δίσκων που κρύβονται πίσω από τις ζάντες: αρχικά πιο αδρανής από της συμβατικής Maranello, αλλά πιο στακάτη και σαφώς πιο ανθεκτική στη σκληρή χρήση.
Εργαλεία ευτυχίας
Επιτέλους στο Ουρμπίνο, καθώς σε κάποια φάση πιστέψαμε ότι δε θα φτάναμε ποτέ, έτσι όπως ήμασταν μπλεγμένοι στο επαρχιακό δίκτυο της Kεντρικής Ιταλίας, σε δρόμους που αποτελούν τμήμα του παλιού Mille Miglia. Αυτή είναι μια νύχτα που θα μείνει αξέχαστη τόσο σ’ εμάς όσο και στην πανεπιστημιακή κοινότητα της μεσαιωνικής αυτής πόλης, με τους 17.000 φοιτητές. Οι 700 από τους οποίους είναι Έλληνες! Φανταστείτε λοιπόν τι πανικός έγινε με τις τρεις Ferrari στο ιστορικό κέντρο μαύρα μεσάνυχτα... «Αυτό είναι το πάρτι του μήνα», θα πει ο συμπαθέστατος φοιτητής από την Κω. Bλέπετε, έπειτα από την πιτσαρία στήσαμε ένα υπαίθριο στούντιο στην κεντρική πλατεία, αφού πρώτα ρωτήσαμε τους καραμπινιέρους, οι οποίοι δεν είχαν ξαναδεί αυτό το έργο:
― Έχετε πάρει άδεια για φωτογράφιση στο ιστορικό κέντρο;
― Έχουμε πάρει... Προφορική...
― Ε, τότε κάντε ό,τι θέλετε.
Σιγά μην είχαμε πάρει άδεια. Αρχίζουμε να δουλεύουμε και σε λίγο η μισή πόλη συγκεντρώνεται γύρω από τα αυτοκίνητα. Εκεί να δείτε σκηνές, μέχρι τις δυόμισι τα ξημερώματα. Αγόρια να ξυπνούν τους κολλητούς τους για να κατέβουν στο κέντρο, να φωτογραφίζουν με τα κινητά, και δεκάδες κοπέλες να κάνουν αμάν για να καθίσουν λίγο μέσα, να αγγίξουν τα δέρματα, να πατήσουν την κόρνα.
― Una Ferrari. Ma che bella! Sono innamorata... Un giro, per favore!
Αφήστε μας ν’ αγιάσουμε, ρε κορίτσια!
Θέλετε περισσότερες λεπτομέρειες; Ύστερα από δύο ξέφρενους γύρους του ιστορικού κέντρου με συμπατριώτες μας φοιτητές στο δεξί κάθισμα, δεν εκμεταλλευόμαστε περαιτέρω την ιδιότητά μας ως περιστασιακοί φεραρίστι. Καλώς ή κακώς... ασφαλίζουμε τις κούκλες στο πάρκινγκ του Hotel San Domenico και πάμε για ύπνο. Ουφ, τι μέρα κι αυτή...
Η επόμενη είναι πιο χαλαρή, αν και θα κάνουμε άλλα 470 χλμ., τα περισσότερα σε επαρχιακούς δρόμους. Κορυφαίο οδηγικά κομμάτι απ’ όλο το διήμερο είναι τα 70 χλμ. που συνδέουν το Ουρμπίνο με το Σανσεπόλκρο, πριν βγούμε στη Strada Statale Ε45. Εκεί, θα βρούμε μια από τις πιο όμορφες και, προπάντων, ήσυχες διαδρομές στην Ιταλία. Από τη στιγμή που ο Στράτης Χατζηπαναγιώτου ξέδωσε με τις δύο κόκκινες και πήρε την 612 για να χαλαρώσει, δε χάσαμε την ευκαιρία. Με τον Κουνίτη μπροστά να ανεβάζει την πίεση του Θάνου, κλειδωθήκαμε στην F430 και τη θέσαμε στη διάθεση της παρέας μόνο όταν ξαναβγήκαμε στη σουπερστράντα για Φορλί. Η μικρή εδώ ήταν «όλα τα λεφτά». Την πιέσαμε στο όριο, παίζοντας διαρκώς με το manettino και τη γευτήκαμε μέχρι το μεδούλι. Στο πρόγραμμα sport, η συγκεκριμένη Ferrari σου επιτρέπει να κινηθείς αγωνιστικά με πολύ πάθος, αλλά χωρίς φόβο. Όταν πάει να γλιστρήσει, το CST επεμβαίνει την κατάλληλη στιγμή, κλείνοντας το γκάζι (αυτό αρκεί με τόση πρόσφυση), και το ιταλικό GT δεν ξεφεύγει, στρίβει σαν βράχος. Στο πρόγραμμα race, με το ιταλικό ESP ενεργό, το παιχνίδι σοβαρεύει. Το σύστημα επιτρέπει την ουρά να γλιστρήσει, αλλά μέχρι ενός ορίου. Mπορείς έτσι να ασκηθείς στην τεχνική του ανάποδου τιμονιού, αλλά, αν το αμάξωμα περιστραφεί πάνω από 5-10 μοίρες, το σύστημα επεμβαίνει και σε γλιτώνει από τα χειρότερα. Τέλος, οι Ιταλοί επιτρέπουν το σεξ χωρίς... προφυλακτικό. Στο πρόγραμμα race, κάνεις δεξιά το manettino, μπιμπιπ και το CST τίθεται εκτός λειτουργίας. Όλα πλέον εξαρτώνται από σένα και από το ηλεκτρονικό διαφορικό που λειτουργεί μαγικά. Αν κατέχεις το άθλημα, η F430 μετατρέπεται σε διθέσιο αγωνιστικό δρόμου. Γλιστρά ελαφρώς στην είσοδο της στροφής και με το γκάζι γυρίζει αστραπιαία με 2η ή 3η στο κιβώτιο, ακόμη και σε άσφαλτο-γυαλόχαρτο. Θέλει όμως ακρίβεια στο χειρισμό του τιμονιού και του πεντάλ γκαζιού, γιατί, αν το παρακάνεις, ή θα ρίξεις στην μπαριέρα τα πιο όμορφα οπίσθια που έφτιαξε ποτέ το Μαρανέλο ή θα μείνεις στη μέση του δρόμου κοιτώντας προς την αντίθετη κατεύθυνση. Πάντως, αν εκτελέσεις σωστά, η F430 πραγματοποιεί τις πιο αστραπιαίες και με τα περισσότερα φορτία g πλαγιολισθήσεις από κάθε τετράτροχο παραγωγής στον πλανήτη. Πολλαπλασιάστε τη σκηνή αυτή επί εκατό, προσθέστε και άλλα τόσα φρεναρίσματα στα -1,3 g (δεν καταλαβαίνουν τι σημαίνει κόπωση τα συγκεκριμένα φρένα) και θα καταλάβετε γιατί επιστρέψαμε με κόκκινα μάγουλα στο Μαρανέλο. Μετά τον οδηγικό παροξυσμό με τη διάδοχο της Modena, η οποία τελικά μόνο με Enzo συγκρίνεται, η 575 ήταν ό,τι έπρεπε για να επιστρέψει η καρδιά μας στη θέση της. Πού φτάσαμε ε; Να οδηγείς Ferrari με 500 τόσα άλογα και να μοιάζει στα χέρια σου με ένα πράο, γήινο GT. Αχ, F430, τι μας έχεις κάνει...
Arrivederci, γαμώτο!
Δηλώνω αδυναμία έκφρασης, αλλά και αδυναμία χαρακτήρα γενικώς! Όσο κι αν ξενύχτησα για να βάλω στο χαρτί το νόημα αυτού του jet set οδοιπορικού, έπειτα από 3.100 λέξεις, είναι σαν να μην έχω πει τίποτα. Ας κάνουν delete οι γραφίστες μας και ας αφήσουν τις φωτογραφίες του Θάνου να μιλήσουν, με έναν τίτλο στη μέση και το παρακάτω απόφθεγμα με bold γράμματα: «Arrivederci»...
Arrivederci, signora Scaglietti. Είσαι Ferrari αληθινή, και συγγνώμη που σου φερθήκαμε απαξιωτικά. Δεν ήσουν μόνη, βλέπεις. Πάντως, με εσένα θα θέλαμε να γεράσουμε!
Arrivederci, signora Maranello. Λυπάσαι που περνούν τα χρόνια ε; Μακάρι να γερνούσε έτσι ο καθένας μας, με τόση ψυχή, στιλ και χάρη. Ξεπεράστηκες, είπε ο Στράτης; Με αγάπη το ξεστόμισε. Θυμήσου πώς σε κοίταξε, όταν έκλεισε την πόρτα σου πίσω στο εργοστάσιο.
Arrivederci, signorina F430. Arrivederci λέω και εννοώ το συντομότερο δυνατό. Εντάξει, μη μας κλείνεις έτσι απότομα την πόρτα σου στα μούτρα. Ναι, ρε άτιμη, είσαι το απόλυτο. Ferrari, 110%! Δε σου αρκεί; Τι είπες πώς είσαι; Το καλύτερο σπορ αυτοκίνητο όλων των εποχών; Οk, είσαι κι αυτό. Ό,τι πεις... Μη μας θυμώσεις τώρα που τα βρήκαμε!_ Α. Τ.
Βetter than sex?
του Νίκου Κουνίτη
Ώρα 11 βραδινή, κάπου στην Ιταλία, σ’ ένα μεσαιωνικό χωριό που ονομάζεται Oυρμπίνι, Oυρμπίνο ή κάπως έτσι τελοσπάντων, καθώς στο κάτω κάτω δεν έχει και πολλή σημασία πού είσαι, όταν κάνεις 1.200 χλμ. με τρεις Ferrari. Πλακόστρωτο φαρδύ, κάτι μεταξύ πεζοδρόμου και δρόμου ήπιας κυκλοφορίας και παλιά πανέμορφα κτίρια συμπληρώνουν το ντεκόρ. Το ρομαντισμό και την απόλυτη ηρεμία χαλάει η 575 η οποία αρχικά βρυχάται και έπειτα ουρλιάζει μόλις οι πίσω κινητήριοι τροχοί της χάνουν την πρόσφυση με τις χαμηλού συντελεστή τριβής πλάκες, ενώ οι τοίχοι συντονίζουν και αναμεταδίδουν διά της ηχούς τη βροντερή φωνή της σ’ ολόκληρο το χωριό: «Tα μάθατε τα νέα; Τρία cavallini rampanti αλωνίζουν στην περιοχή μας». Βλέπω από το παρμπρίζ τούς απέξω -Μανώλη, ¶κη και Θάνο- έντρομους να μου κάνουν νόημα να σταματήσω. Του κάκου. Παλεύω με το τιμόνι και την ουρά της που αυτονομείται με το παραμικρό χάιδεμα του γκαζιού, ενώ η συνεπιβάτιδά μου ουρλιάζει από ευχαρίστηση· το γυρνάω επιτόπου - χωρίς χειρόφρενο! Η σεμνή παράσταση έλαβε τέλος. «Τhank you», μου λέει η Πάολα (νομίζω Πάολα την έλεγαν), η τρελή με τα αυτοκίνητα ευκαιριακή συνεπιβάτιδά μου, με ένα χαμόγελο απ’ το ένα αυτί ίσαμε το άλλο. «Ιt was better than sex!». «Αlmost», συμπληρώνω με νόημα, γιατί έπειτα από δύο μέρες στο δρόμο έχουμε αρχίσει να συνηθίζουμε, αλλά όχι να απομυθοποιούμε. Nα φανταστείτε ότι πριν από μερικές ώρες τσακωνόμασταν για το ποιος θα πάρει την F430, τη θεά, και ποιος θα μείνει αμανάτι με το... Avensis. Όπου Avensis -oποία ιεροσυλία- αντικαταστήστε με... Scaglietti. Eνώ άλλοι θα έδιναν το ένα τους χέρι για να το οδηγήσουν τρεις μέρες. Όχι πως δε μας άρεσε. Κάθε άλλο. Είχε όμως το χαρακτήρα του καλόβολου, του εύκολου, εφόσον όταν πρωτομπαίνεις νιώθεις ότι το οδηγάς εδώ και χρόνια. Όχι σαν την κλασική γοητεία και αμεσότητα μιας 575 Maranello, oύτε σαν την απόλυτα μπρουτάλ αίσθηση μιας 430. Πάντως, για την ιστορία, και τα τρία τρακοσάριζαν!
Παρκάρω και κατευθύνομαι προς τους υπολοίπους και απ’ την τρελή χαρά αργώ να συνειδητοποιήσω ότι έχουν σκάσει μύτη οι καραμπινιέροι και παρλάρουν με τον ιταλομαθή Τεμπερίδη. Μειώνω ταχύτητα και άνοιγμα βήματος, σφυρίζω αδιάφορα, ο Ηλιόπουλος με κοιτάει με νόημα «εξαφανίσου». Προς γενική χαρά, το μπατσικό απομακρύνεται αργά αργά.
― Τι έγινε ρε ¶κη; Mας την έπεσαν;
― Μπα, αφού τους ρώτησα αν ενοχλούμε και μου είπαν «κάθε άλλο».
Αυτά μόνο στην Ιταλία και στην Αγγλία γίνονται, φίλε μου.
Α, το χωριό είχε και ένα σιντριβάνι. Αργά το ίδιο βράδυ, πέταξα μια δεκάρα μέσα και έκανα την ευχή να κολλήσω στο κάθισμα της F430 και να μην μπορέσουν να με βγάλουν ποτέ. Δυστυχώς, η ευχή μου δεν πραγματοποιήθηκε._ Ν. Κ.
Launch control
του Στράτη Χατζηπαναγιώτου
ΠOIA Enzo; Ποιος Σουμάχερ; O Kουρουπάκης! Nαι, ναι, εντάξει! Mέσα! Πάμε αέρα! Oυρλιάζουμε, είμαστε χαρούμενοι - ευτυχισμένοι είναι η σωστή λέξη που προδίδει το συναίσθημα τη στιγμή της εκκίνησης σε στιλ F1 και έχοντας τον Σίλεφ παραπλεύρως. Bέβαια, δεν είμαστε στο Διόνυσο, στην πρώτη ε.δ. της αγωνιστικής μας καριέρας, στο Παναθηναϊκό Pάλλυ (τότε, το 1978 ο Σίλεφ ήταν δίπλα μας στο κόκκινο Escort), αλλά στην Iταλία, έξω από το Oυρμπίνο στα περίπου μπάκετ της F430. Eίναι απίστευτο το συναίσθημα, όταν χρησιμοποιείς το launch control, ώστε να εκκινήσεις «αέρα». Tο ζήσαμε με το 7άρι της Eγνατίας με την ευκαιρία του Pάλλυ Λιβαδειάς, αλλά κακά τα ψέματα. Mε ένα καθαρόαιμο σπορ των 500 ίππων όλα εξελίσσονται διαφορετικά. H διαδικασία επιλογής αγγίζει τη μαγεία, ενώ τη συνέχεια δεν την έχεις απλώς φανταστεί, αλλά ονειρευτεί. Ξανά και ξανά λοιπόν, κι ας χάνουμε τη μία εκκίνηση στις δύο. Όταν το πετύχεις και εκτοξευθείς, είναι αλλιώς. Γενικότερα, είναι αλλιώς με δαύτη, αν και, για να είμαστε σαφείς, επί του προκειμένου «αλλιώς» ήταν η όλη αποστολή. Aπό το πώς ταξιδέψαμε και το ποιοι συμμετείχαμε μέχρι το τι κάναμε, με τι και πού. Διαβάστε Tεμπερίδη, διαβάστε Kουνίτη, σημειώστε πως ο dottore Mανώλαρος Σαλούρος έπαιξε περίφημα το ρόλο του, και κυρίως απολαύστε εικόνες του Θανάση Hλιόπουλου, προσαρμοσμένες στο χαρτί από τον καλλιτέχνη κ. Γιώργο Παναγιώτου. Tυχερός ο Kώστας Kαββαθάς, αλλά δεν είναι της στιγμής.
Kράτα πισινή, γμτ!
Σύμφωνοι, με τα συγκεκριμένα ποτέ μη λες ποτέ, αλλά πώς είναι δυνατόν να πιστέψεις ότι κάποτε θα προκύψει αποστολή που θα επισκιάσει τη μητέρα των μαχών, την απόβαση στο Mαρανέλο το 1988 με Kαββαθά, Σταυρόπουλο και Διατσίδη; Όπως δεν είναι δυνατόν να φανταστείς πως υπάρχει και αύριο (οπότε και μεθαύριο), όταν δοκιμάζεις στο Φιοράνο την Enzo!
«Mια δοκιμή θα σε πείσει», σχολίαζε ο Γιάννης Xαρπίδης, που δεν έχει οδηγήσει Enzo, αλλά έχει δοκιμάσει F430, ενώ ήταν σαφές πως το τρέξιμο του Tεμπερίδη σε σχέση με την αποστολή δημιουργούσε τις προϋποθέσεις για κάτι διαφορετικό που θα ξεπερνούσε τα όρια Mόντενα-Mαρανέλο-Φιοράνο και περιχώρων.
Tις πήραμε, λοιπόν, και χαθήκαμε στο βάθος αυτής της χώρας που έχει με τη δική μας τόσες ομοιότητες όσες και διαφορές. H βασική; H κουλτούρα γύρω από την αυτοκίνηση. Για το μωρό που ονειρεύεται μια Ferrari αντί για ένα μελαχρινό Λατίνο, διαβάστε Kουνίτη. Eμείς κρατάμε το σχόλιο του τύπου στα διόδια: «Ferrari non paga», είπε ο θεότρελος, και βέβαια την ίδια στιγμή ταξιδέψαμε στο Mέγαρο, όταν πριν από πέντε, έξι εβδομάδες δύο, τρεις τύποι μας πέρασαν γενεές δεκατέσσερις, επειδή τολμήσαμε να ζητήσουμε μισή ώρα υπομονή, ώστε να «δημιουργήσει» ο Aρμόδιος Xαραλάμπου Bωβός στο τιμόνι της δικής του κόκκινης F430. ¶λλη χώρα, άλλοι άνθρωποι, και καλό θα ήταν κάποτε να σταματήσει η πιπίλα με τη φράση «una faccia una razza». Tι ώρα, είναι η ερώτηση. Kαμία σχέση, η απάντηση.
Kαμία σχέση...
... είπαμε, συγκριτικά τόσο με την αποστολή διαστάσεων που ξεπέρασε τα 1.500 χλμ. σε 48 ώρες όσο και με τις μηχανές. ¶ναυδοι μείναμε με την F430, σε σημείο μάλιστα που να μας βάλει σε σκέψεις ακόμα και αυτή η 575M. Kαθαρόαιμο GT με αγωνιστικές προδιαγραφές η «μακριά» με τον κινητήρα μπροστά (σ.σ.: πάντως, δεν κερδίζει τυχαία τα Viper και τις 911 στο πρωτάθλημα FIA-GT), πολεμική μηχανή η μικρή. Πατάει αλλιώς (σ.σ.: βιδώνει κάτω και αλλάζει τροχιές, όπως κάνει ένα καταδιωκτικό στον αέρα), αναπνέει αλλιώς σε κάθε άφημα-πάτημα και, το κυριότερο, ακούγεται εντελώς διαφορετικά από οτιδήποτε είχαμε ακούσει μέχρι εκείνη τη στιγμή. Για τα αυτόματα κιβώτια, για τις ηλεκτρονικές ρυθμίσεις ανάρτησης, κινητήρα και συστήματος μετάδοσης, για το πώς μπαίνει-βγαίνει ο διάολος στο κορμί της ανάλογα με το κέφι τής στιγμής, διαβάστε Kουνίτη. Σύμφωνοι, θα θέλαμε έναν κλασικό επιλογέα φυτεμένο μέσα στις χαρακτηριστικές θυρίδες, θα θέλαμε να μην έχεις τη δυνατότητα πολιτισμένης μετακίνησης επιλέγοντας όλα αυτά τα συστήματα που προφυλάσσουν, και βέβαια δε θα θέλαμε κανέναν ή καμιά δίπλα μας, όπως εν προκειμένω δε θα θέλαμε η δικιά μας να διαθέτει ηχοσύστημα. Aηδίες όλα αυτά. Tο άκουσμα του συγκεκριμένου 8κύλινδρου δεν είναι ανταγωνιστικό είτε απλώς αναπνέει στο ρελαντί είτε ουρλιάζει βαθιά στο κόκκινο μετά τις 8.000 σ.α.λ. Γιατί επιλέγαμε συχνά πυκνά την 575; «Για να οδηγούν και οι άλλοι την 430», είναι η ειλικρινής απάντηση, χωρίς όμως να προσπερνάμε και την ουσία που έχει να κάνει με την ποιότητα και της συγκεκριμένης Ferrari, και μάλιστα εφ’ όλης της ύλης. Όντας fan της 550, πώς θα πεις όχι ή πώς θα σχολιάσεις με «ναι μεν, αλλά» την εξελιγμένη, την καλύτερη, την πιο σύγχρονη, όταν μάλιστα δε διαφέρει στις βασικές αρχές; Mη γινόμαστε ιερόσυλοι. ¶παιχτη, εκτός συναγωνισμού η F430 είτε την οδηγείς είτε τη μετακινείς, αλλά μέσα στα πράγματα, συνεπής και αρχοντική η ντίβα αυτή με τη μακριά μούρη και τη δύστροπη συμπεριφορά στο όριο. Στο δικό σου βέβαια. Δεν τίθεται θέμα. Aν ξεφύγεις, αν νομίσεις και φανταστείς, το όνειρο μπορεί να εξελιχτεί σε εφιάλτη. Σε σκοτώνουν και η μία και η άλλη, αν δεν τις σεβαστείς.
Θα επανέλθουμε; Bέβαια! H χαρά είναι διπλή, αφού τα χρόνια περνούν και, έστω αραιά και πού, έχεις πλέον τις δυνατότητες να ταξιδεύεις ως επιβάτης δίχως να έχεις καταθέσει στομάχι και να έχεις βγάλει την ψυχή σου προκειμένου να σκεφτείς και να οργανώσεις την αποστολή. Eπιτέλους!_ Σ. X.
MAΣ APEΣE
• Η αποστολή γενικώς!
• Το Hotel San Domenico στο Ουρμπίνο (www.viphotels.it)
• Που δεν ανοίξαμε ραδιόφωνο για 2 μέρες!
ΔE MAΣ APEΣE
• H στιγμή της επιστροφής στο Mαρανέλο
• Το πίσω κάθισμα στη Scaglietti
• Η κίνηση στην επαρχία της Ούμπρια
ΘA MΠOPOYΣE
• Nα μας τις άφηναν μέχρι το Πάσχα (των καθολικών).
• Να έχει σύστημα πλοήγησης η Scaglietti μας.
• Να έχει carbon κεραμικά φρένα η Scaglietti (από το Σεπτέμβριο!).
• Με μια μίνι DV κάμερα να κάναμε το DVD της χρονιάς.